Թուրքիայի խոշոր քաղաքներում ցույցեր են ընթանում: Ասում են` Ստամբուլը գրեթե «պարալիզացված է»: Պատճառը` Ստամբուլի քաղաքապետ Էքրեմ Իմամօղլուի կալանավորումն է: Վերջինս Թուրքիայի ընդդիմադիր կուսակցություններից մեկի` «Ժողովրդահանրապետական»կուսակցության ղեկավարն է:

Նախ` հետաքրքիր է, թե ինչու՞ է սա այդ փաստաթուղթը գաղտնի պահում հայ հանրությունից:

1920 թ. Մարտի 22-26-ն ընկած ժամանակահատվածում սկսվեց Շուշի քաղաքի հայ ազգաբնակչության կոտորած, տեղահանություն, գույքի և անձնական ունեցվածքի ոչնչացում և թալան իրագործված Թուրքիայի Հանրապետության բանակի, նրա կողմից աջակցություն ստացող Արցախում բնակվող թուրքերի (թաթարների) և քրդական առանձին խմբավորումների կողմից։

Վրաստանի վարչապետը, կողքդ նստած, եթե մի գրամ հարգանք ունենար քո հանդեպ, շուն-գել կոլեգա եք, հաստատ իր հավաքականին ասած կլիներ, որ պետք չի նման ձևով ստորացնել հարևանին: Թեկուզ միայն նրա համար, որ Հայաստանի վարչապետը մարզադաշտում է: Առավել ևս, որ առաջին խաղում 3:0 հաղթել էին:

Այս օրերին հանրային տիրույթում բուռն քննարկվում է մի «փաստաթուղթ», որը ոչ ոք չի տեսել և չի կարդացել. մեր ունեցած տեղեկությունները հիմնված են բացառապես Նիկոլի որոշակի պոռթկումների վրա։ Չի բացառվում, որ այդ փաստաթուղթը նույնիսկ հայկական կողմը լիարժեք չի տեսել կամ չի կարդացել։

Վերնիսաժում երկու նիկոլական կային։ Անհնարին էր նրանց հետ նիկոլի հասցեին արտահայտվել։ Փոր կթափեին։ Թվում էր, թե անբուժելի հիվանդ են։

Իմ մանկական աշխարհի խճանկարը Թումանյանի գույնզգույն կերպարներից էր կազմված։ Մաման «Անուշն» անգիր գիտեր, «Թմկաբերդի առումն» էլ, «Լոռեցի Սաքոն» էլ, «Փարվանան» էլ...

Մեր կարծիքով ժամանակակից հայ հասարակությունը այնքան էլ հստակ չի հասկանում «լյուստրացիա» տերմինի իմաստը, այն կապելով հիմնականում քաղծառայողների իրավունքների սահմանափակման պատժիչ և ոչ միշտ արդար մեխանիզմի հետ, սակայն դա այդպես չէ։

Հայտնի բան է, որ որևէ շատ թե քիչ հաջողակ պետական տեսակի միավորում իր գոյության և երբեմն էլ բարգավաճման համար հենվում է իր գումարային հզորության վրա, որն ունի հետևյալ երեք հիմնական բաղադրիչները՝ 1․ Ուժ, 2․ Խելք ու 3․ Ուրիշների հետ ունեցած օգտակար կապեր։

Հանապազօր կյանքից հոգնած, ձանձրացած, ուժահատ ու դժկամ՝ ո՞ր մեկս գոնե մեկ անգամ չենք երազել ընկնել մի անմարդաբնակ կղզի և ապրել այնտեղ խելացնոր աշխարհից կտրված, իբրև նոր օրերի Ռոբինզոն: Օվկիանոսի ջրերը կսրբեին բոլոր կապող թելերը, ձայները, հետքերը, և կլիներ միայն կղզին, որտեղ չկան պայմանականություններ, չկան խաղարկվելիք դերեր, ներկրվող տագնապներ, արտանետվող խռովքներ: Մեր կղզին մեզ կտար երանության գերագույն դրսևորումը՝ մարմնի և հույզերի սանձարձակ ինքնավարությունը: